- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
F11 Opiaty
W Europie mak jest znany od ok. 4 tysięcy lat. Liczne wykopaliska archeologiczne świadczą o tym, że wiele lat przed naszą erą były znane uspakajające właściwości opium. Umieszczanie na starych wizerunkach maku razem z kłosami zbóż i ziół leczniczych świadczy o dużym szacunku dla tej rośliny. Grecki przyrodnik Teofrast(370-287) opisał, jak stosować sok z maku na różne choroby i dolegliwości; zalecał go również jako skuteczny środek przeciwko chorobom kobiecym . Homer (VIII w. p.n.e.) w IV księdze "Odysei" wspomina o napoju, "który znosi ból, kłótnie oraz daje zapomnienie krzywd". Opium było stosowane jako środek kojący bóle i kłopoty. Cezar Marek Aureliusz, którego lekarzem był Galen, należał do bardziej znanych narkomanów pijących codziennie miksturę opiumową. Jeszcze na przełomie XV i XVI w. Paracelsus zalecał preparat z opium pod nazwą Laudanum jako środek leczniczy - eliksir życia. Opium w ciągu wieków przyjmowało różne nazwy, m.in.: mekonin, diakodon, thebaicum, laudanum itp.
W Chinach zwyczaj palenia opium tak bardzo rozpowszechnił się w XVII w., że w 1729r. cesarz Yung Ching wydał pierwszy zakaz palenia i sprzedarzy opium. Chiny broniły się przed importem opium, który Anglicy przywozili z Indii. Historia zanotowała aż trzy wojny opiumowe, które miały miejsce w chinach w latach 1839-1860. Pomimo pozornego zwycięstwa Chińczycy byli zmuszenie zezwolić na ograniczony import opium, który wzrastał w bardzo szybkim tempie; z 40 tysięcy beczek w 1840r. do 180 tysięcy beczek 1886r. Liczba palaczy opium wzrosła z 2 milionów w 1858r. do 100, a nawet 120 milionów w 1878r. Dopiero w 1906r. brytyjczycy próbują ograniczyć "moralnie nieuzasadniony" handel opium, jednak Chińczycy już od dawna produkowali własne opium nawet mimo kary śmierci (tylko w 1934r. 263 przypadki)
Pochodne opium - morfina, kodeina i heroina - rozpoczęły swoją historię w XIX w. Dwa opiumowe alkaloidy - morfinę i kodeinę - wykryto w początkach XIX w. W 1804 r. lekarz F. Sertuerner wyodrębnił morfinę; w 1832r. wyizolowano kodeinę.
Morfinizm rozwinął się bardzo szybko w XIX stuleciu i w pierwszej połowie XXw. W wyniku prowadzonych wojen w Europie i Stanach Zjednoczonych. Rannym w szpitalach bardzo często wówczas aplikowano morfinę jako środek przeciwbólowy. Wskutek zażywania morfiny wytworzyło się uzależnienie od tego środka, zwane morfomanią, albo chorobą wojskową. Jednak to nie zdyskredytowało na rynku innych narkotyków, takich jak laudanum i kodeina. Dowolnie mieszane z alkoholem stanowiły one dla pacjentów podstawowe składniki leczenia oficjalnej medycyny. Co gorsza, nadużywanie narkotyków pod koniec XIXw. porównywano do alkoholizmu i niektórzy lekarze polecali je jako mniej niebezpieczny środek zastępczy zamiast alkoholu.
W tym okresie nie było jeszcze restrykcji dotyczących sprzedaży i używania tych środków. Narkotyki można było stosunkowo łatwo nabyć i nie były one drogie.
Wykryty pod koniec XIXw. nowy środek narkotyczny, pochodna morfiny - heroina, była ostatnim etapem w historii odkryć środków opiumowych. Historia heroiny datuje się od 1874r. Chemik angielski C.R. Alder uzyskał ją na drodze syntezy w St. Marys Hospital w Londynie. Do 1890r. przeprowadzono wiele badań na zwierzętach i ludziach. W 1898r. farmaceuta H. Dresser nazwał wykryty związek heroiną i stwierdził, że jest ona dobrym środkiem na kaszel, zapalenie oskrzeli, gruźlicę, astmę. Stwierdził również, że heroina usuwa objawy morfinizmu. W tym samym roku niemiecka farmaceutyczna firma Bayer wprowadziła heroinę na rynek jako środek przeciwbólowy i uspakajający. Heroina wydawała się idealnym środkiem w leczeniu różnych chorób, zupełnie nie powodującym uzależnienia.
Chociaż heroina była umieszczona na liście leków w amerykańskiej farmakopei w latach 1910-1920, to jednak wkrótce powstała dyskusja na temat jej przydatności leczniczej. Ukazało się wiele publikacji wykazujących jej szkodliwość. W 1920 r. po zbadaniu problemu wycofano ją ze szpitali, a nieco później z leczenia. W Stanach Zjednoczonych od 1914 r. "Ustawa Harrisona" czyniła narkotyki środkiem nielegalnym, zakazywała ich używania, z wyjątkiem sytuacji, kiedy były one przepisane przez lekarza. W tym okresie Stany Zjednoczone miały już problemy związane z narkomanią, a nowe ustawy wcale nie zlikwidowały tego zjawiska. Zaczął się rozwijać czarny rynek, a wraz z nim powstał nowy problem - przestępczość z przyczyn narkomanii.
Ponownie popularność opiaty zyskały w latach 60-70 XX w., wraz z rozwojem młodzieżowych ruchów kontestacyjnych, powszechnie zwane "hippie".
W Polsce lata 1975-77 były okresem rozpowszechnienia się narkomanii. Popularność zyskało tzw. "mleczko" - preparat uzyskiwany z maku lekarskiego rosnącego w naszym kraju, który jest zbliżony w działaniu do opium, a także przerobiona odpowiednio z tego materiału wysokoprocentowa heroina. Odkrycie "domowej" techniki wytwarzania "kompotu" (zwanego też "heroiną gdańską"), uniezależniło w dużym stopniu polskich narkomanów od ryzykownych kontaktów z dostawcami zewnętrznymi.
Obecnie 90% światowej produkcji opium pochodzi z Afganistanu, gdzie jest głównym źródłem utrzymania miejscowych chłopów.
źródła:
https://hyperreal.info/
http://www.kryminalistyka.fr.pl/
Podaż i dostępność heroiny
Na rynku nielegalnych narkotyków w Europie oferowane są dwie formy importowanej heroiny: powszechnie dostępnej brązowej heroiny (w jej podstawowej postaci chemicznej) głównie z Afganistanu i białej heroiny (w postaci soli), która zazwyczaj pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej — choć ta forma narkotyku jest znacznie rzadsza (104). Ponadto niektóre opiaty są produkowane w Europie, są to głównie domowej produkcji wyroby z maku lekarskiego (np. słoma makowa, koncentrat maku ze zmiażdżonych łodyg lub makówek) wytwarzane w niektórych krajach wschodnioeuropejskich (np. Łotwa, Litwa).
Produkcja i handel
Heroina spożywana w Europie wytwarzana jest głównie w Afganistanie, który pozostaje wiodącym światowym dostawcą nielegalnego opium, następne miejsca zajmują Birma i Meksyk. W 2007 r. ponownie nastąpiło znaczne zwiększenie światowej produkcji opium (34%) i jej wielkość ocenia się na 8 870 ton, głównie w wyniku wzrostu produkcji afgańskiej, którą szacuje się na 8 200 ton. W rezultacie w 2007 r., przy szacowanej wielkości rzędu 733 ton, globalna potencjalna produkcja heroiny osiągnęła rekordowy poziom (UNODC, 2007). Rosnąca liczba laboratoriów likwidowanych w Afganistanie w ciągu kilku ostatnich lat wskazuje, że coraz częściej opium jest przekształcane w morfinę lub heroinę właśnie w tym kraju. Jednakże duże konfiskaty morfiny w krajach sąsiednich (Pakistan, Iran) świadczą o tym, że przetwarzanie na znaczną skalę odbywa się również poza Afganistanem (CND, 2008; UNODC, 2007).
Heroina sprowadzana jest do Europy dwoma głównymi szlakami handlowymi: ważnym historycznie szlakiem bałkańskim i kilkoma jego odnogami, po przejściu tranzytem przez Pakistan, Iran i Turcję oraz coraz częściej wykorzystywanym „szlakiem północnym” przez Azję Środkową i Federację Rosyjską (wykres 6). W przypadku heroiny informowano o drugorzędnych szlakach handlowych wiodących z Azji Południowo-Wschodniej, na przykład bezpośrednio z Pakistanu do Europy (Wielka Brytania), lecz również przez Pakistan oraz kraje Bliskiego Wschodu i Afryki na nielegalne rynki w Europie i Ameryce Północnej (INCB, 2008a; Europol, 2008; UNODC, 2007; WCO, 2007). Heroina z Azji Południowo-Wschodniej jest również przemycana do Europy przez Azję Południową (Bangladesz) (INCB, 2008a). W Unii Europejskiej — Holandia i w mniejszym stopniu Belgia, odgrywają ważną rolę jako wtórne węzły dystrybucyjne (Europol, 2008).
Czystość i cena
W 2006 r. w większości krajów objętych raportem, typowa czystość brązowej heroiny wahała się w granicach 15-25%, chociaż wartości poniżej 10% zgłoszono w Grecji, Francji i Austrii, a wyższe — na Malcie (31%), w Turcji (36%) i Wielkiej Brytanii (43%). Typowa czystość białej heroiny była generalnie wyższa (45-70%) w niewielu europejskich krajach zgłaszających dane (106).
W 2006 r. cena detaliczna brązowej heroiny wahała się od 14,5 euro za gram w Turcji do 110 euro za gram w Szwecji, przy czym większość krajów europejskich podawała typowe ceny wynoszące 30-45 euro za gram. Cenę białej heroiny podały tylko nieliczne kraje europejskie i wahała się w granicach 27-110 euro za gram. W latach 2001-2006, cena detaliczna brązowej heroiny spadła w większości z 13 krajów informujących o tendencjach czasowych, pomimo że w 2006 r. w Polsce wystąpiły oznaki wzrostu ceny tego narkotyku.
Źródło: http://ar2006.emcdda.europa.eu/pl/page010-pl.html
Drogi Podania:
Heroina jest stosowana dożylnie, do nosa w postaci tabaczki lub palona (wdychanie oparów podgrzewanej heroiny). Ostatnia droga podania do ustroju nazywa się chasing the dragon.
Somatyczne powikłania używania Heroiny to:
Zgon z przedawkowania, tolerancja na działanie Heroiny jest osobnicza i zmienna, dawki "bezpieczne" dla jednej osoby, mogą być śmiertelne dla innych osób, lub dla tej samej osoby w innym czasie.Zgon bezposrednio spowodowany przyjęciem Heroiny wiąże się z jej depresyjnym działaniem na Ośrodkowy Uklad Nerwowy, głównie ośrodki oddychania i krążenia.Śmiertelność w grupie osób przyjmujących opiaty dochodzi do 50% w ciagu kilku lat używania. W 2000 roku w 15 państwach "starej Europy" udowodniono ok. 9000 zgonów wywołanych bezpośrednio przedawkowaniem Heroiny.Powiązana śmiertelność tj. zakres, w jakim życie jest skrócone poprzez używanie danej substancji np. wypadki drogowe, HIV, nowotwory, samobójstwa, w przypadku osób przyjmujących Heroiną jest również bardzo wysoka.Szczególne i powiązane szkody zwiazane z przyjmowanie Heroiny to: zakażenia HIV, HCV(prawie 100% przyjmujących dożylnie, zapalenia płuc głównie paciorkowcowe,gruźlica zarówno płuc, jak i pozapłucna, posocznica, zapalenia mięśnia sercowego, ropnie, ropowice, martwicze zapalenie tkanek, tężec oraz zakażenia przenoszone drogą płciową, zakażenia i zapalenia w miejscu wstrzyknięcia, zmiany skórne, przewlekłe zapalenia oskrzeli.Śmiertelność wywołana Heroinizmem jest jedną z największych w medycynie.
Psychiczne szkody spowodowane używaniem Heroiny to:
Udowodniono, ze wsród osób uzależnionych od Heroiny znacznie częściej wystepują psychozy i inne zburzenia psychiczne. Dominują zaburzenia depresyjne, nierzadko prowadzące do samobójstwa. Praktycznie zawsze występują zaburzenia osobowości, głównie socjopatycznej. W trakcie zespołu abstynencyjnego wyjątkowo nasilony niepoój, pobudzenie, bezsenność, drazliwy nastrój, dysforie, zaburzenia zachowania głównie agresja. Utrata więzi z rodziną i przyjaciółmi, zaprzestanie wypełniania podstawowych rol społecznych, dziecka, rodzica, pracownika, częste konflikty z prawem, karalność.
Szkody społeczne:
Utrata dóbr materialnych, rozpad zwiazków i rodziny, pobyty w szpitalach, więzieniu.
Uzależnienie psychiczne
Zażywanie Heroiny bardzo szybko powoduje silną zależność psychiczną, już pierwsze użycie wywołuje przymus brania kolejnych dawek. Uzależnienie powstaje na skutek euforii towarzyszącej działaniu narkotyku i złego samopoczucie po tym, gdy narkotyk przestaje działać. Heroina już po 2-3 dniach przyjmowania, może powodować występowanie bardzo przykrych objawów abstynencyjnych tzw. głodu, osoba uzależniona chce kolejnymi dawkami narkotyku likwidować te objawy.
Uzależnienie fizyczne
W przypadku Heroiny jest szczególnie silnie wyrazpne. Od tysięcy lat ludzkość nie odkryła tak silnie uzależniającej substancji. Niektórzy twierdzą, że już po jednorazowym podaniu wytwarza się uzależnienie. Jest to jednak sprawa osobnicza, przyjmowanie przewlekłe zawsze prowadzi do zależności. Objawy abstynencyjne są bardzo nasilone i nieprzyjemne. Udowodniono, że osoba uzależniona ma "trwałe" zmiany w układzie nagrody w mózgu i powinna przez całe życie unikać przyjmowania opiatów. Nawet po latach abstynencji, po przypadkowym podaniu np. leków opiatowych obserwowano powroty do nałogu.
Zjawisko tolerancji
Narasta wyjatkowo szybko, już po 2-3 dniach stosowania. Przy przewlekłym przyjmowaniu nawet duże dawki nie powodują euforii, tylko zaspokajają głód, co jest przyczyną częstych zgonów z przedawkowania.
Leczenie uzależnienia od opiatów
Detoks heroinowy
- to pierwszy etap leczenia, polega na odstawieniu narkotyku i działaniu objawowym,które łagodzi objawy abstynencyjne, tzw. skręta. Do historii przeszły matody podawania leków typu neuroleptyki, klonidyna, metacarbamol, baclofen, przetaczanie płynów, jako nieskuteczne i często dające powikłania, w tym śmiertelne. Dotychczas z powodu silnego głodu nie kończyło detoksu 40-60% pacjentów, niezależnie od ośrodka.
Stosowany w trakcie detoksykacji metadon, również słabo sprawdza się w klinice, po odstawieniu obserwuje się również objawy abstynencyjne, leczenie powinno trwać ok. miesiąca aby było skuteczne. W chwili obecnej wiele ośrodków stosuje już tzw. przedłużone detoksykacje, trwające sześć miesięcy.
W naszej klinice w trakcie detoksykacji opiatowej stosujemy buprenorfinę(Subuxone), przez 5-6 dni, wydaje sie to najbardziej skuteczne leczenie. Niewiele osób przerywa leczenie. Pacjenci w trakcie detoksu są sprawni fizycznie, intelektualnie, można z nimi przeprowadzać zajęcia terapeutyczne motywujące do dalszego leczenia.
Leczenie odwykowe
- w związku z tym, że większość naszych pacjentów to ludzie wykształceni, wolne zawody, często prowadzący własne działalności, preferujemy pobyt krótkoterminowy 1-3 miesięcy, prawie każdy otrzymuje zalecenie przyjmowania Naltrexonu(blokera). Naszym zdaniem jest to najbardziej skuteczna metoda, wg badań i obserwacji blisko 80% pacjentów utrzymuje abstynencję.
W przypadkach gdy u pacjenta w wyniku zażywania opiatów doszło do nasilonych zaburzeń osobowości, zalecamy terapię w ośrodkach z rehabilitacja i pobytem co najmniej rocznym.
F14 Kokaina
Kokaina to silnie pobudzający narkotyk otrzymywany z liści Krasnodrzewu pospolitego (koki), pochodzi z Ameryki południowej. Jako pierwsi działanie liści koki wykorzystywali Indianie peruwiańscy. Używali jej w celach obrzędowych, a także podczas dalekich wypraw. Odkryli, że narkotyk zwiększa wytrzymałość i pozwala pokonywać szybciej spore odległości pieszo. Gdy w XVI wieku Hiszpanie zdobyli Peru, zakazali uprawy i zażywania koki, jednak zakaz nie był przestrzegany. W XIX wieku Albert Niemann wyekstrahował jako pierwszy Kokainę z liści koki. Od tego czasu zauważa się gwałtowny wzrost spożycia tego narkotyku. Występował w napojach ( Coca Cola), papierosach, winie, różnych środkach farmaceutycznych, do dziś jest wykorzystywany jako środek znieczulający w okulistyce i laryngologii. Używano kokainy również dla rozrywki. Gorącym jej zwolennikiem był Zygmunt Freud, Robert Stevenson, który stworzył opowiadanie Doktor Jekyll i pan Hyde w trakcie kilkudniowego ciągu kokainowego. Z tego okresu pochodzą również pierwsze opisy uzależnienia i szkód wywołanych działaniem kokainy. Obecnie Kokainę wytwarza się głównie w Kolumbii, proceder ten kontrolują kartele mafijne. Ocenia się, że 80% światowego spożycia Kokainy ma miejsce w USA. Przestał to być narkotyk artystów, pisarzy i intelektualistów, natomiast nadal chętnie używają go gangsterzy. Kokaina występuje w postaci śnieżnobiałego lub żółtawego proszku, wolnej zasady kokainy (freebase cocaine), która jest oczyszczoną formą proszku, poprzez dodanie związków amoniaku. Do roztworu dodaje się następnie eter lub inny rozpuszczalnik organiczny, efektem czego jest oddzielenie się substancji stałej od reszty roztworu. Ponieważ freebase jest czystszy od proszku, wielu używających kokainę uważa ją za zdrowszą formę narkotyku. W latach osiemdziesiątych w USA pojawił się Krak, nazwa ta pochodzi od ang. slangu co oznacza skałę, a nie - jak się przyjmuje w Polsce - pękanie. Jest to kokaina oczyszczona z soli, która została przetworzona do postaci, którą można jedynie palić. Otrzymuje się go z proszku, który rozpuszcza się w roztworze wodorowęglanu sodu i wody, a następnie gotuje. Wtedy substancja stała wydziela się z roztworu. Ostatnim etapem jest suszenie osadu. W porównaniu z innymi formami kokainy krak ma największy potencjał uzależniający, i natychmiastowe, krótkotrwałe działanie (5 do 10 minut).
Kokainę przyjmuje się najczęściej:
- wziewnie do nosa, gdzie jest wchłaniana przez śluzówkę. Formowane są podłużne kreski, wciągane do nosa przez cienką rurkę lub słomkę (fifkę). Kokaina wciągnięta do nosa przedostaje się do krwi po 3-5 minutach. Maksymalne efekty fizjologiczne są odczuwalne po 40 minutach, a psychotropowe po 20. Czas trwania - do 60 minut po osiągnięciu high'a.
- wziewnie ustami tzw. "po kolumbijsku". Wdycha się bezpośrednio sproszkowaną za pomocą długiej cienkiej rurki, efekty po zażyciu są podobne jak przy wciągnięciu nosem.
- wcierając w dziąsła lub w środek małżowiny usznej.
- doustnie działa znacznie słabiej, ale jej działanie utrzymuje dłużej do dwóch godzin
- żuje się listki koki, które zazwyczaj wymieszane są z substancją zasadową, przetrzymuje się je między dziąsłem a policzkiem wysysając soki. Można też zaparzyć listki w wodzie i wypić jak herbatę. Jest to sposób mało wydajny ale nie nastręcza żadnych komplikacji społecznych i zdrowotnych (poza psuciem się zębów) wynikających z uzależnienia.
- dożylnie, ta droga podania jest mało popularna. Narkotyk w całości dostaje się do krwiobiegu z pominięciem wszystkich naturalnych systemów obronnych organizmu. Tak podanej kokainie, dotarcie do mózgu zabiera około jednej minuty. Czas potrzebny do osiągnięcia maksymalnych efektów psychotropowych i fizjologicznych jest krótszy, niż w przypadku innych. Maksymalny efekt fizjologiczny pojawia się już po 10 minutach, a psychotropowy po 4. Oba trwają po około 30 minut.
- paląc (np. dodanie do papierosa zawierającego tytoń lub marihuanę). Krak palony jest w fajce, fajce wodnej, specjalnie wydrążonych tulejkach albo podgrzewany na łyżce lub kawałku folii aluminiowej, wdychając ulatniające się opary. Inhalacja sprawia, że kokaina dostaje się do mózgu po 19 sekundach, jakkolwiek tylko 30-60% dawki zostaje zaabsorbowane. Kokainę można też wymieszać marihuaną lub tytoniem i wypalić jak papierosa. Palacze osiągają maksymalny efekt fizjologiczny po dwóch minutach, a psychotropowy po minucie. Efekty te utrzymują się krótko - od 10 do 30 minut. Crack jest od 20 do 30 razy silniejszy niż będąca w nielegalnym handlu kokaina. Działa podobnie, lecz o wiele bardziej intensywnie.
- jako pastę kokainową, która jest pierwotnym produktem w procesie otrzymywania kokainy z liści koki. Środek ten jest zażywany wyłącznie poprzez palenie, a zawarte w nim substancje wykorzystywane w procesie przetwarzania liści, mogą w poważnym stopniu uszkodzić płuca.
Fizjologiczne działanie Kokainy:
opóźnia objawy zmęczenia
powoduje pobudzenie psychoruchowe
zmniejsza potrzebę odżywiania się i snu
rozszerzenie źrenic
skurcz naczyń krwionośnych i wzrost ciśnienia tętniczego
rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli i przyśpieszenie oddechu
zaburza pracę serca ( często na początku następuje zwolnienie, a następnie przyspieszenie akcji serca)
zahamowanie perystaltyki przewodu pokarmowego
zahamowanie wydzielania przez gruczoły ślinowe.
nadczynność tarczycy
duże dawki mogą spowodować drżenie mięśniowe i wzrost temperatury ciała
Objawy psychiczne działania Kokainy:
Skala objawów jest zależna od dawki i sposobu zażycia. Powoduje odczucie euforii, zmniejsza niepokój i zwiększa poczucie pewności siebie, zwłaszcza w kontaktach międzyludzkich. Duże dawki kokainy, powodują euforyczne doświadczenia, które kreują jaskrawe, długoterminowe wspomnienia, stanowiące podstawę dla później pojawiającej się ochoty na narkotyk. Przy większych dawkach powstają również halucynacje i paranoje, przypominające objawy schizofrenii. Euforia objawia się jako olbrzymia radość po wykonaniu nawet najprostszych czynności. Osoba taka jest bardzo pewna siebie , nie zależy jej na opinii innych. Subiektywnie odczuwane efekty działania to silna euforia, poczucie siły fizycznej i umysłowej, pobudzenie psychoruchowe i seksualne, poczucie wyższości i brak lęku, przyśpieszenie procesów intelektualnych, nieodczuwanie przykrych wrażeń.
Zewnętrzne oznaki użycia to:
nadpobudliwość i wzmożona aktywność
gadatliwość
niepokój psychoruchowy
zachowania agresywne
rozszerzone źrenice, słabo reagujące na światło
katar (w przypadku używania poprzez śluzówki nosa)
czerwony nos z krostkami i objawami egzemy (zaczerwieniona, łuszcząca się skóra, swędzenie)
„robaczki kokainowe” rany głównie na twarzy powstałe w wyniku poszukiwania urojonych pasożytów
Somatyczne powikłania używania Kokainy to:
Odwodnienie, wyniszczenie, zaburzenia elektrolitowe
Uszkodzenie wątroby, przewlekle przyjmowanie może spowodować marskość, przedawkowanie może spowodować zgon na skutek toksycznego uszkodzenia, kokaina dodatkowo nasila hepatotoksyczność alkoholu, a substancje te często są zażywane naraz
Hipertensyjne działanie Kokainy może powodować miażdżycę, chorobę wieńcową, udary mózgu, zawał mięśnia sercowego
Przewlekłe wdychanie Kokainy powoduje: zniszczenie błony śluzowej, krwawienia z nosa, przedziurawienie przegrody nosowej.
Uszkodzenie mózgu, najczęściej opisywano zaniki istoty szarej płatów czołowych mózgu
Psychiczne szkody spowodowane używaniem Kokainy to:
Zaburzenia osobowości„charakteropatia”, osobowość aspołeczna, zanik uczuciowości wyższej, nie respektowanie podstawowych norm społecznych, częste konflikty z prawem, agresywne, impulsywne zachowania.
Zaburzenia depresyjne, często z próbami samobójczymi.
Psychozy pokokainowe występują zaburzenia postrzegania, urojenia prześladowcze, zdrady, paranoidalne. Charakterystyczna dla osób uzależnionych od Kokainy jest paranoja pasozytnicza, osoba chora ma przekonanie, że pod skórą ma pasożyty, próbuje je znaleźć, zabić, wydłubuje je, np.iglą, powodując znamienne rany głównie twarzy tzw. „robaczki Kokainowe”. Obserwowano również inne omamy: słuchowe, wzrokowe, zaburzenia świadomości, często majaczenia.
Zatrucia ostre.
Należy liczyć się z nadmierną wrażliwością na kokainę. Obserwowane były zatrucia ostre kończące się śmiercią już po dawce 20 mg kokainy, zastosowanej powierzchniowo na błonę śluzową gardła. Notowano także wstrząsy anafilaktyczne. Ostre zatrucia cechuje silny wzrost ciśnienia tętniczego, zaburzenia rytmu, bladość powłok, uczucie lęku, niepokój, pobudzenie psychoruchowe, agresywność, wzrost temperatury ciała. Następnie może rozwinąć się zapaść, depresja ośrodka oddechowego, utrata świadomości, drgawki, niekiedy skurcze tężcowe mięśni. Dawka śmiertelna po podaniu doustnym wynosi 1,0-1,5, przy podaniu podskórnym 200-300 mg.
Uzależnienie psychiczne
Zażywanie Kokainy bardzo szybko powoduje silną zależność psychiczną, już pierwsze użycie wywołuje przymus brania kolejnych dawek, w slang tzw. ciśnienie. Uzależnienie powstaje na skutek euforii towarzyszącej działaniu narkotyku i złego samopoczucie po tym, gdy narkotyk przestaje działać. Psychostymulanty do których należy kokaina wywołują zaburzenia depresyjne i psychotyczne, osoba uzależniona chce kolejnymi dawkami narkotyku likwidować te objawy.
Uzależnienie fizyczne
Brak jest dowodów na powstawanie takiej zależności wprost. Jednak objawy abstynencyjne związane z wyczerpaniem i depresją sprzyjają wytworzeniu się cyklu nałogowego, zjawisko to niektórzy autorzy uznają za symptomy zależności fizycznej.
Zjawisko tolerancji
Nie zauważono powstawania i rozwoju zjawiska tolerancji w wyniku używania kokainy. Fakt, iż wielu jej użytkowników zwiększa dawki i częstotliwość ich zażywania wynika raczej z chęci nasilenia doznań euforycznych i przedłużenia czasu ich trwania.
F16 Substancje halucynogenne
Używanie substancji narkotycznych przez człowieka potwierdzają znaleziska z epoki Neolitu(3 tysiące lat p.n.e.). Dawniej nie były one zażywane dla przyjemności, lecz służyły nawiązaniu kontaktu z duchami, bogami, zazwyczaj podczas uroczystości religijnych. Od XIX wieku substancje halucynogenne wykorzystywano do „rozwoju świadomości”, twórcy próbowali w swych dziełach przedstawić zniekształcony świat, jaki poznali pod wpływem narkotyków, szukali nowych, odmiennych wrażeń. Nam szczególnie znane są prace Stanisława Ignacego Witkiewicza. XX wiek to wynalezienie syntetycznych halucynogenów, rozkwit kultury hipisowskiej, zjawiska te rozpowszechniły substancje halucynogenne. Zaliczamy do nich głównie związki pochodzenia roślinnego i kilka syntetycznych. Największą popularność wśród halucynogenów zyskały substancje pochodzenia naturalnego: psylocybina, psylocyna, kwas ibotenowy, muscinol, muskazon, meskalina, ibogaina, alkaloidy tropanowe i syntetycznego LSD – 25, PCP, fencyklidyna. Związki te występują w grzybach, kaktusach, innych roślinach, jadzie ropuchy Bufo. W Polsce za surowiec do ich pozyskania służą naturalnie występujące: Wilcza jagoda, Lulek czarny, Bieluń, grzyby: psylocybinowe, Buławinka czerwona, Muchomor czerwony.
Najczęściej spożywane są jako: grzyby surowe, suszone, nasiona bielunia, substancjami syntetycznymi nasącza się papierki do ssania, nalepki, jednorazowe tatuaże, występują także w postaci tabletek, kapsułek, kryształów, płynu.
Dominującą drogą podania jest forma doustna, jednak przyjmuje się je także do worka spojówkowego, inhaluje, rzadko dożylnie.
U osoby zażywającej obserwujemy : rozszerzenie źrenic, drżenie mięśni, mdłości, wzrost temperatury, poty. Zaburzenia emocjonalne: napady śmiechu, euforię na zmianę z ospałością, napady czynnej agresji (bójki, samookaleczenia, samobójstwa), czasami wzmożony popęd seksualny.. Zaburzenia psychiczne: dezorientację, zaburzenia poczucia czasu, wyostrzenie percepcji barw (dominuje pomarańczowy i żółty), wyostrzenie słuchu i innych zmysłów, złudzenia wzrokowe, słuchowe, halucynacje i przeżycia mistyczne. Zaburzenia spostrzegania wywołane przez halucynogeny są opisywane jako modyfikacje percepcji. Osoba znajdująca się pod wpływem narkotyku często zdaje sobie sprawę z tego, że ukazują się jej iluzje. Tylko niektóre, mniej popularne substancje halucynogenne jak dimetylotryptamina czy atropina mogą powodować prawdziwe halucynacje.
Używanie substancji halucynogennych może skończyć się poważnym urazem psychicznym. Osoby niestabilne emocjonalne mogą doznać przedłużającej się reakcji psychotycznej, narkotyki te mogą być spustem do rozwoju ukrytych chorób psychicznych. Obserwowano rozwój zaburzeń schizofrenicznych, depresji i paranoi. Zaburzenia świadomości, emocjonalne i psychotyczne po użyciu nierzadko kończą się tragicznie np. wypadkiem, trwałym okaleczeniem lub samobójstwem. Pomyłka grzybów, Muchomora czerwonego z innym Muchomorem może spowodować śmierć. Duża toksyczność stanowi zagrożenie dla narządów wewnętrznych, szczególnie wątroby i nerek.
Halucynogeny z reguły przyjmowane są nieregularnie. WHO(Światowa Organizacja Zdrowia) określa uzależnienie od substancji halucynogennych jako słabo wyrażoną zależność psychiczną, przy braku zależności fizycznej i braku zwiększenia tolerancji (LSD, meskalina). Dotychczas nie udowodniono włączenia tych substancji do szlaków metabolicznych.
F18 Lotne rozpuszczalniki
